Ang mga huling Tipa at Teklada ni Santiago Lopez

“oi pare sama ka naman sa gig namin sa sabado”, madalas akong yayain nitong kapitbahay kong mahaba ang buhok.

“sa sabado ha, sama ka brod”, ang palaging anyaya sa akin.

Kahit sa mga emails ko may mga nag-iimbita sa akin na sumama sa kanilang gig.

Hindi bago ang salitang yon, katunayan sa mundo ng mga kumpyuter teknisyan palasak ang salita. Akala ko tuloy hard disk at memory na may kung anong gig.


Bagong lipat si Santiago. Ooops! Hindi pala yon ang apelyido niya.

“pare Lopez ang surname ko..”, ang banggit niya agad nong nagkamayan kami. Santiago Lopez, ayos at astig na pangalan. Maporma. Kakaiba. Gigolo ang dating. Masarap ipagmalaking pangalan, hindi katulad ng Andronico Mistococo at ng Gustavo Calendaryo. Ehehe, pinoy na pinoy ang dating. Pero ang Santiago Lopez na titulo ay kakaiba. Natuwa lang ako ng malaman na kapitbahay ko ay si Santiago Lopez.

“pare sigarilyo”, minsang yaya niya sa akin. Iling lang ako. Hindi naman sa ayaw kong manigarilyo noh? Hindi lang ako marunong humitit, ~ahihihihh~. Bibig buga kapag hitit lang ako. Diyahe!

Mahusay pala siyang tumipa ng gitara. May “K” pa ang boses. Mas maginhawang pakinggan ang tinig niya kesa sa boses ng tagalaba ni Aling Lucia na si Melba. Kainis kasi. Kada naglalaba yon sa ibaba, laging may sonatang nakahanda. Mga sonatang kahit 12 strings guitar ay hirap habulin ang teklada. Mabuti nalang at kababayan niya si Manny Pacquiao kundi nawalan na siya ng maipagmamalaki.


Teka, tigilan na nating itsismis si Melba.

“sige pare, kapag libre ako sama ako sa gig nyo”, ang sagot ko minsan kahit hindi ko alam kung ano yung sasamahan ko.

“ayos pare, asahan ko yan ha”, sabay hawak niya sa kamay ko bilang pasalamat ni Santiago.

Kahit nasa loob na ako ng bahay at iniinstallan ng mga iso games ang psp deep-red ng pamangkin ko ay misteryo pa rin sa akin ang salitang “gig”. Namalayan ko nalang na marami na pala akong messages sa cellphone.

Ano pa ba ang aasahang mensahe sa aking cellphone kundi mga magpapa-install ng OS at mga walang kamatayang nagpapa-edit ng kwento ng mga nagpupumilit pasukin ang mundo ng pagsusulat.

“kuya rejek ung sinulat kong ghost story, nd daw substantial. Kainis, shokla kasi yung editor, tapos conyo yung prof reader nila! Buset!”, ang text ni Shane. Hehe, natawa lang ako at nagreply ako ng ganito: “baguhin mo na kasi ang banghay ng mga nobela mo. nong panahon pa kasi ng young love sweet love ang mga idea mo”, sabay sunod na text ko ng “hahahaha”. Sabay rereply siya ng: “kuya naman,kainis ka!”


Nagbra-browse na ako sa internet ng marinig kong muling tumitipa ng gitara si Santiago Lopez. Hindi ko kabisado ang mga tugtog niya. May mabilis, may mabagal. Yung iba alam ko. Maganda ang boses. May “K”.

“pare si Abby pala.”, pinakilala niya sa akin. Abah agad kong kinamayan. Kaso nasalat ko agad ang mga dulo ng mga daliring dumaiti ay puro kalyo.

“musician din sya, basista namin sa grupo,” ang wika ni Santiago Lopez. Hmmm..nagkaron na ako ng ideya kung ano sila.

“so pare sa sabado ha, sama ka sa gig namin”, ang pasunod na imbita niya. Parang may ideya na ako pero hindi ko pa rin magagap ang larawang gusto kong maunawaan.



Kinabukasan, approved na ang unang 5 yugto ng aming ghost stories ni sir Jake. Kahit hindi namin mahanap si Jose Arrogante para magpa-edit ay nagustuhan ang aming unang entrada.

“pare mamaya na ha, gig na namin”, ang paalalang muli ni Santiago Lopez..

“ok pare sama ako”, ang pasya kong sagot para matapos na ang aking mga tanong. Silay ko kung gaano ang tuwa ng mukha niya ng masuyo akong sumagot. Magaan ang loob ko nong una pa kay Santiago. Tila may matututunan ako at parang may ituturo siya sa akin. Kung tuturuan niya akong mag-gitara, dagdag talento yon since marunong na din akong mag-gitara.


Pinasundo niya ako kay Lhane mga alas diyes ng gabi. Nagtraysikel na lang kami. Tila malapit yong pupuntahan namin.

“hoy manong sure mo na may dala kang pang-inom ha”, ang biglang sabi ni Lhane.

“oo meron naman, ako pah”, ang biro ko. Pero sa totoo, iba ang nasa isip ko. Iba-iba ang nasa isip ko. Magkakantahan ba kami, tapos iinom, at kapag laseng na ay may magaganap na orgy? ( [i]nakow, naalala ko si hadhad na Robcoun,musta na kaya yon?[/i]) Naku! Jackpot kung ganon. Ganon ang nasa isip ko sa gig na pupuntahan naming, may orgy!? Ano bah kuya?

Pero hindi pala ganon. Inuman lang sa isang Restobar na nilalangaw. Apat lang ang lamesa na okupado at kami ang mas marami. Yong nasa aming harapan ay dalawang lalake ang naka-upo na tumutoma na maya’t maya ay nahalik sa katabi. ~eeewww! Hindi ko alam kung sino silahis.

Ang isang lamesa ay nasa likuran namin. Panay lingon ko sapagkat madalas kung mahuling nagnanakaw ng halik ang kalbuhing lalake na katabi ng babae. Hindi rin ako sure kung babae nga yung ninanakawan ng halik. Grupo naman ng mga damatans ang nasa aming kanan. Ang lalakas lumaklak nong isang ubanin na kasama nila sa table. Tahimik lang ang nasa aming kaliwang lamesa. Panay lang sila ng hitit sa sigarilyo. Sa bawat lagok ng colt45 sabay hitit at lamon ng usok sabay buga. Nyay!Ginagawang pulutan ang sigarilyo.

Kami lang ang maiingay. Lalo itong si Bernadet este Bernabe, ang bading na gigolo at may taglay na pang-romansang balbas.

“hoy bernabe, mag ahit ka naman ng balbas mo at magpakatotoo ka ng bading ka!”, ang tudyo ni Lhane, sabay halakhak. Sabi ko na’t may makakapansin sa balbas nitong si bernabe. Kung kumirit naman ang lamya lamya. Susme!

“pareng dave, tagay bote ba or basuhin mo nalang?”, ang medyo malabong dating na bigkas nitong si Dick. Akala ko kung sinong babasuhin, hakhakhak, yon pala yung colt45. “basuhin ko nalang with ice”, ang naging sagot ko.


Band member si Santiago Lopez. Hindi masyadong kilala ang banda nila. Bandang binuo lang nila sa bahay nina Adong (ang pianista nilang gapiso ang laki ng mata). Kakatapos lang ng una nilang salang. Parang walang maka-appreciate ng tugtog nila maliban sa amin.

Kami pala yung mga amuyong, mga kunwa diehard fans ng banda nila. Sunud ako sa palakpak, sa hiyaw, at madalas nahihila akong sumayaw sa front floor. Lintek, kahiya! Pero as a sign daw ng suporta sa banda. Hay naku! Inumaga talaga kami na walang orgy. Hahaha. Ako ang na orgy, 270 petot ang naipaluwal ko sa natoma. Share share naman e.


Hmmm..may konting inis ako. Yun pala ang gig.

Hay, tinulog ko maghapon!



Binulabog ako ng katok sa pinto ng tagalaba na si Melba.

“..hoy kuya patay na si kuya Santiago..”, ang sigaw ni Melba.


Bigla akong bumangon, akala ko kasi panaginip! Pero, totoo. Hayon dinig ko pa katok at boses ni Melba.

Pinagbuksan ko.

“..hindi mo ba narinig kuya? “, ang humihingal pang si melba.

“..ang alin?”..,habang nagtatanggal pa ako ng muta.

“..may kumuha nga ng mga damit ni kuya Santiago dahil nasa Morge na daw at iimbalsamuhin na!..”, ang humihingal pa ding si Melba.


Kinabukasan, araw ng Lunes (December 03), may lamay na dito sa amin. Kami ang nagsilbing guardian para makuha ang bangkay. Medyo masakit sa bulsa, 6k din kasi ang nai-ambag ko.

Walang kamag-anak. Nagsimula akong magtanong kung san ito nakatira. Gusto ko rin kasi mabalik ang naipaluwal kong 6k. Taga Polo Pagbilao Quezon daw si Santiago Lopez. Walang nakakaalam sa kanila na patay na siya.

Malala na daw ang canser niya sa bituka, ayon sa napagdalhang ospital. May mga ibang detalye na ang ikinamatay niya, hindi ko na inusisa dahil maami na akong nabasang kwento at nobela na ganon ang senaryo.

Pero bunsod siguro ng hangarin kong makasingil sa 6k na naipang-share ko kina Lhane hinanap ko ang Polo sa Pagbilao. Ang layo pala! Umalis kami ditto sa amin ng maaliwalas ang panahon. Pagdating namin sa Lucena nagsungit ang panahon!

Maluwang ang Pagbilao, pero itinuro sa amin ang mga sasakyan papunta sa Polo. Kumpol kumpol ang mga Isla na pawang pagma-may ari DAW ng mga dating Gobernador at Kongresista ng Quezon Province. Madalas nagkakapatayan dahil sa mga sapilitang pagbebenta ng mga “lupaing hindi malipad ng uwak sa maghapon”. Maganda kasi ang location. Kung milyunaryo ka, ika nga susugal ka. Gandang gawing beach resort ang mga bundok na mabibili mo.

Dito ko nadaanan ang mga nirerelocate na tao. Binili na daw ang lupa nila ng isang mayamang tao. Diyos ko! Akala ko noong dekada 70 lang at dekada 80 merong ganitong kwento. Hanggang ngayon pala meron pa ring ganitong kalakaran.

Itinuro kami ng mga tao sa gawing dulo. Kilala nila ang mga Lopez.
Munting barung barong ang bahay nina Santiago Lopez. Tatlong bata ang nasilayan ko sa labasan, mula edad 9 pababa siguro mga 4 na taong gulang. Agad akong sinalubong ng isang matandang lalake ( kasama ko noon si Lhane at ang kaibigan kong si Jake). Tinatanong kami ng matanda kong ahensya kami ng Gobyerno. Ewan kung bakit.


Sa loob ng halos 2 oras ng pakikipag-usap sa kanila, hindi namin masabi na patay na ang kanilang anak. [b]Kinulapulan kami ng habag sa nakuwento nila sa amin.[/b]. Nag-iwan ng 500 hundred ang kaibigan kong si jake a matanda, sa sobrang awa. Hindi maawain si jake, pero noon ko naramdaman ang puso niya.


Kasama namin pag-uwi ang asawa ni Santiago at ang kanyang panganay na anak. Maluha-luha kaming tatlo habang binabagtas ang kahabaan ng daan pabalik ng Lucena City. Ikamamatay kasi ng dalawang matanda kapag malalamang wala na ang kanilang kaisa-isang anak.


Hindi ko masabi sa asawa niya na wala na si Santiago. Hindi lang magagap ng aking pang-unawa kung bakit kailangang ipagpalit ni Santiago Lopez ang kaniyang pamilya sa hilig sa musika. Subalit nasa isang gilid ng aking kamalayan ang dahilang ayaw niyang abutan ng kamatayan sa palad ng kanyang mga mahal sa buhay.